(di Dinò Fnoj,)
J’ero partì content a la ventura
E pian pianin, col tascapan a spala,
l’avio godù su e giù për mont e cala
lòn che ‘d pì bel i fussa ‘nt la natura.
Ventura ‘d doe masnà già ‘n pòch pì grande,
che bin o mal valia la pen-a vive;
sudor posà visin a-i fior dle rive,
òss arposà sognand sij fen dle miande.
Peuj la sventura.
Tut a finia drinta a ‘n let vilan,
tut a muiria con dolor e pen-a:
gnente ai restava ‘d cola bon-a ven-a
che për neuv dì l’avio tenù për man.
Na bruta piega d’ën destin balòss,
che coma orissi ‘n sima a ‘n camp ëd gran,
a l’ha strompà je spì gajard e san
crasand la pianta san-a fin-a a l’oss.
Ma ‘l temp a passa.
Combin che dì për dì tut s’ënsupis
La veuja ‘d tirè anans torna pì fòrta
Giumai së sbaia pian pianin la pòrta
Tant che ‘n lumin pancor da bin dëstis.
Fa lusi coma ier ën po’ ‘d fortun-a,
giois ën cheur arfait sensa tacon
dësmentià sò maleur e sò magon
mentre le sfite a passo un-a pr’un-a.