|
|
|
(ëd Wièrm Bòrda)
MARETERACanta Bagneul la toa canson giojosa mè bel pais vësti a festa, la toa coron-a 'd montagne a s'arvërdis ënt la prima, novela sorzis ëd vita. Su Rumela e Frioland l'ultima fiòca, sbërgiairà dai raj già pì caud dël sol, cala, artornand soa mare, l'eva, cantëttiand giù për cianaj e cianalòt a 'ngrossé Gran-a, Lusèrna, e Infërnòt. Da j'autre sorzis, ij bialotin a pijo n'andi 'dcò lor, pì aleghër, pì ciaciarin. Dai pomé e prussé përsié e cërsere 'nghirlandà a festa, dai castagné e da j'autri èrbo dël bòsch, già tuti fojà, che 'ncreuso soe rèis ënt la tèra dle toe rive fiorie a s'ausa na melodia 'nciarmanta, a l'é 'l cant dj'osej che 'dnans a sto miracol auso le lor canson a Chi tut sòn a l'ha creà, eufrendie a ti coma obada. Ël mè intim a s'ëmpis ëd tut sòn e 'l mè cheur as buta a canté, 'dcò chèl con lor, ël sò amor për ti ò mè bel pais. Ó mia amà patria cita coma it l'hai stantate 'nt ij di dla lontanansa! Ó tèra mia benedia che it l'has acojù ij mèi vej che 'n ti ora deurmo la seugn beà! Dé, fà che cand a-i arivrà l'ora mia mi i peussa deurmi aranda a lor, ënt ël sen ëd chila, cunà da la dossa melodia 'd coste toe creature; fin-a al di dël nòst rësvej.
|
Contrà dla Crosà e Confraternita
|
